Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

pełno: w klombach, na trawnikach, w alejach głównych i bocznych. Dla ukrycia się przed tą burzą, radości, trzeba było wybrać najrzadziej odwiedzaną ścieżkę.
Księżyc powoli toczył się ku zenitowi, a razem z nim posuwały się cienie drzew, zakrywając jedne, odsłaniając inne miejsca.
W czasie takiej zmiany dekoracyi spostrzegłem, że i tu nie jestem sam.
Na pruchniejącej ławie siedział stary, nizki i gruby człowiek z zadartą głową, rękami rozkrzyżowanemi na poręczy i -- patrzył w księżyc.
A tak był zatopiony w swem widzeniu, iż nawet nie słyszał, że koło mego przeszedłem.
Wnet jednak obudzono go z marzeń.
Wesołe towarzystwo odkryło tę ścieżkę i pędem poczęło biedz ku ławce. Jednocześnie któryś z paniczów krzyknął ostrym dyszkantem:
— Bon jour, monsieur François!...
Stary człowiek wyprostował się.
— Ah!... bon jour... Cóż państwa aż tu sprowadziło?... —mówił, skupiając rozproszone myśli.
W towarzystwie zaczęto śmiać się.
— Chcieliśmy zobaczyć, z kim pan ma schadzkę...
— Ładnie, monsieur François, robić tak tajemnicze wycieczki!...
— Pan François marzy...
— Nie, monsieur François poetyzuje na cześć panny Fifi...
— Kto jest panna Fifi!
— To ta złośnica Szwajcarka, która nie opuszcza żadnej mszy, ani rautu...
Tak mówili, wciąż śmiejąc się i wymijając monsieur François, który stał zawstydzony. Cofnąłem się za drzewo.
— A któż jest monsieur François?
— zapytała jedna z panienek, najgłośniejszego panicza.
— To mój guwerner! — odpowiedział z akcentem ironii panicz, a potem dodał:
Dziwak, nudny jak lukrecya i skąpy jak licho.
Bardzo jestem kontent, że rozstaniemy się z nim od wakacyj.
Z temi słowy skręcili w inną aleję.
Monsieur François znałem z widzenia, a ponieważ stał wciąż na miejscu, jakby niepewny co robić, zbliżyłem się do niego i powitałem.
— Piękna noc — rzekłem.
— A tak...