Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Chciałem jej wyrazić moje uznanie, nagle jednak przyszły mi na myśl jej dziki zapał i mój rozsądny takt wobec cudzego nieszczęścia i — taki mnie wstyd ogarnął, że nie
śmiałem do niej przemówić ani wyrazu.
— My już tacy!... dodał i począł szpicrózgą ścinać rosnące przy drodze badyle.
Na niebie zaczęły się pokazywać gwiazdy i chłodny wiatr przyniósł od stawu rechotanie żab i kwiJenie zabierających się do snu ptaków wodnych.
Zwykle o tej porze obaj układaliśmy projekty na przyszłość, lecz dziś, żaden ust nie otworzył. Za to zdawało mi się, że dokoła nas szepcą krzaki: — Wy już tacy!...
KOCHA — NIE KOCHA?!..
KOCHA - NIE KOCHA ?!...
Pewnej nocy spotkałem na ewangelickim placu mego przyjaciela, Karola.
Wałęsał się tam i napowrót z zadartą głową, w dziwnie bezładny sposób.
Biegał w zygzak, stawał, cofał się, zbaczał, depcząc przytem trawniki i potrącając się o młode drzewka.
Zdawało mi się, że ma spieczone usta, a na twarzy niezdrowy rumieniec.
Nieodrazu mnie poznał i zaczął mówić z gorączkowym pośpiechem:
— Siniejesz się? wiem, uważasz mnie za warjata.
Swoją drogą nie oddałbym mego obłędu za twój doktrynerski spokój. Co mnie tam wasze wielkie kwestye!... Miłość — to kwestya...
— Wyglądasz kogoś? - spytałem.
— A naturalnie! - odparł tonem bez potrzeby zuchwałym - Myślisz, że się będę zapierał? Wcale
nie.
Powiem ci więcej: trawię tu na czekaniu cale wieczory i jestem szczęśliwy, gdy po tygodniowej włóczędze spotkam i popatrzę na _nią _ — choćby przez kilka minut.
— W każdym razie jest to dosyć jednostajne zajęcie.
— Urozmaicam je, niekiedy myśląc - że mnie już kocha, a niekiedy odgadując - czy mnie kocha?
Czasami wynajduję sobie zabawę losową i przechodząc z jednego końca placu na drugi, liczę kroki: "kocha" - "nie kocha" - "kocha" -"nie kocha"...
Ale dziś wymyśliłem grę, która mi lepiej przypadła do usposobienia.