Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Ponieważ zaś było dosyć wcześnie, wyszedł więc do miasta.
Błądząc machinalnie po ulicach, dostrzegł na jednej z nich sklep szewcki z wystawą, a na niej, między obfitą kolekcją różno-kolorowego obuwia — mały, czarny, węgierski butik.
Postał tu chwilę i znowu począł błądzić. Na twarz wystąpiły mu ciemne rumieńce, a umysł opanowały pomieszane marzenia.
I widział się w Warszawie w ciasnej izdebce na poddaszu.
Pokój był zimny a on zrozpaczony i głodny.
Naglą uchyliły się drzwi i stanął w nich jakiś człowiek nizki, pękaty i uśmiechnięty z czapką w ręku.
Był to sąsiad jego z poddasza, ubogi rękawicznik.
— Co pan każe? — spytał go Władysław.
— Ja nie każę, ja prosić przyszedłem — odparł gość.
— Panie!
— mówił dalej — co tu między nami w bawełnę owijać. Niech mi pan zrobi jednę łaskę...
— Jaką, panie?
— Niech pan pozwoli u siebie w piecu zapalić i obiad sobie przysyłać!
— Ależ....
— Już wiem co pan powie — przerwał rękawicznik — ale to się na nic nie zda.
Pan jesteś młody, uczony, możesz jeszcze mieć stanowisko na świecie i jeżeli nie mnie to dzieciom moim oddasz te obiady z procentem... No, panie!... bo nie odejdę stąd.
I z temi słowy zacny człowiek wyciągnął do Wilskiego rękę. Biedacy uściskali się i nastąpiła zgoda.
W tej chwili między tym obrazem z przeszłości, a bogaczem teraźniejszości, stanęło widmo czarnego, węgierskiego bucika. Władysław ocknął się i poszedł do bankierowej.
Zastał ją w salonie z bukietem róż. Uśmiechnęła się i podając mu rękę, rzekła tonem łagodnej wymówki:
— Nie powinnam się witać z panem!
— Tłumaczą mnie zajęcia — odparł Wilski.
— Ale wytłumaczą pana wtedy dopiero, jeżeli dzisiejszy wieczór mnie poświęcisz.
Bywam niekiedy dziwnie zmęczena, a gdybym wówczas me zobaczyła twarzy sympatycznej i nie usłyszała głosu...
... Czy ja wiem cobym zrobiła?!...