Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Czekała i czekać będzie w tym strasznym grobie, ale już nie zobaczy mnie nigdy... nigdy!...
Upadł z jękiem na ziemię, rozkrzyżował ramiona i w konwulsyjnym uścisku objął świeżą mogiłę.
PRZY KSIĘŻYCU.
PRZY KSIĘŻYCU.
Słonce zachodzi; a jak dogasający ogień chwilami jaśniej błyska, tak, przed nocą. puls życia uderza śpieszniejszem tentnem.
Krzaki, zwykle ciche, zagotowały się pożegnalnym gwarem ptaków; każdy śpiewa królowi dnia— dobranoc, i każdy chce okazać się gorliwszym od innych.
Z gościńca podniósł się złoty tuman kurzawy, słychać turkot wozów, niecierpliwy ryk bydła i przeciągłe nawoływania pastuchów.
_Z _pól płynie dumka wracających od roboty dziewuch; w jaskrawych strojach wyglądają one jak białe i pąsowe makówki, co nagle ożyły i biegną za znikającem światłem.
Przed chatami tłoczą się zwierzęta i ludzie, skrzypią żurawie studzien, i pluszcze woda nalewana do koryt.
W aleach spacerowego ogrodu słychać toczenie się dziecinnych wózków, wesoły szczebiot dzieci, śmiech nianiek i rozmowy letnich mieszkańców wsi, którzy, śpieszą do domów,
ukryć się przed wieczornym chłodem.
Słońce dotknęło horyzontu i ziemskie odgłosy zamilkły; jeszcze słychać szmer drzew, pochylających przed światłodawcą zielone konary.
Łąki, lasy i pola oblały się żywszemi barwami i u stóp odchodzącego ojca rozlewają napiękniejsze wonie.
On, pieszcząc się z niemi, zasypał niebo i ziemię złotem, później otulił je w purpurę i wreszcie — zasłonił błękitem.
Cienie drzew rozciągnęły się na trawie, świat zmęczony ułożył się do snu, a nad nim czuwały: mrok i milczenie, ledwie zamącone cichym lotem nietoperza, który mknie bez
szelestu, jakby lękał się obudzić śpiących.
Nawet gadatliwe muchy i komary wiatr zapędził do ciemnych kątów i zanim sam zdrzemnął się w polu, jeszcze spragnione liście pokropił świeżą rosą.