Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Szuka czegoś nowego i niesłychanego, coby wypełniło pustkę jej duszy; szuka czegoś, co nazywa się zadowoleniem.
I każdej z tych kropli, póki była w domu, zdawało się, że to coś znajdzie na ulicy; wyszedłszy na ulicę pomyślała, że owe coś znajdzie dopiero na placu wystawy.
Zobaczywszy gromadę ludzi i budynków szepnęła: "otóż jest!...
" i weszła w tłum
najgęstszy, poczęła zaglądać do każdego pawilonu, każdej szafy, w każdy słoik i w każde oczy.
Co chwilę zdawało się jej, że już ma owe coś i znowu mówiła: "otóż jest!...
"
Przyjrzawszy się jednak bliżej, zobaczyła tylko parę znanych wąsików, albo sztukę perkalu, albo farbę jaskrawego koloru, albo błyszczący medal cynowy.
Niekiedy świsnęła lokomobila, zagrała muzyka, albo znudzony próżniak pociągnął za serce wielkiego dzwonu.
Na każdy z tych odgłosów w dwudziestu tysiącach serc budziła się nowa otucha, dwadzieścia tysięcy ust szeptało: "otóż jest!...
" dwadzieścia tysięcy istot obdarzonych wolną wolą biegło do świstawki lub dzwonu i — znowu przekonywano się, że to — tylko dzwon albo świstawka, a bynajmniej nie owe coś,
czego szukają.
Mimo to każdy wciąż szukał, spodziewał się, doznawał zawodu i — znowu szukał lub czekał dalej.
Zarówno zwiedzający, którzy nic nie zobaczyli jak i odbierający bilety, którym nic osobliwego nie udało się pochwycić; zarówno czujna policya i straż ogniowa, jak i zmęczeni
wystawcy, którym ta jedna myśl spędzała sen z oczu, że coś przyjdzie do ich szafki, że z ich drutów, pieców, albo trzewików stanie się coś nadzwyczajnego, że szeleszczące na
dachach chorągwie, piasek co skrzypi pod nogami przechodniów i wiatr co porusza festony pawilonów, nie szeleszczą dla własnej przyjemności, ale im, wystawcom, zapowiadają — coś...