Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Jednę noc przepędził spacerując po głównych ulicach miasta.
W dzień drzemał parę godzin rozparty jak książę na ławce w saskim ogrodzie, zjadł swoję bułkę i, z miną bardzo wspaniałą, kazał sobie podać kufel wody ze studni, ale —
nic nie zapłacił. Drugą, noc przepędził również na spacerze a o wschodzie słońca zasnął tak twardo na ławę.
w alejach jerozolimskich, że go ledwie obudził milicjant, śmiejąc się z tego: "co pan tak wiele wypił...
"
Potem już stracił rachubę czasu, trapiła go bowiem senność i gorączka, przy której nawet zapomniał, że mu się jeść chce.
Chwilami, kiedy z zadartą głową, w pomiętym kapelusiku na bakier i z miną wielkiego zarozumialca, przechodził między tłumem ładnych kobiet i ludzi sytych, zajmujących legalne
mieszkania, budziła się w nim świadomość losu. Wówczas zręcznie obracał między palcami czarną.
laseczkę, ozdobioną biustem gołej panny i mruczał:
— Wszystko na świecie trzeba poznać!...
Nareszcie, pewnego wieczora, idąc Nowym Światem do placu Aleksandra, ażeby stamtąd wrócić Nowym Światem na Krakowskie Przedmieście, uczuł, że — trzeba umrzeć.
Nie było to uczucie przykre, ale takie, jakiego człowiek doświadcza naówczas, kiedy nagle zechce mu się iść do teatru albo na spacer. W paroksyzmach gorączki zdawało mu się.
że jest małym chłopcem i że, jako taki, tęskni już za swoją matką i ojcem.
Wymijając boczną ulicę usłyszał jakiś łoskot, dzwonienie i poświstywanie i — całkiem nieprzytomny, wyobrażał sobie, że to śmierć daje mu znać o sobie.
Byłby nawet przysiągł, że jakieś głosy potężne i niecierpliwe wołają prędko:
— Tu jestem... Tu jestem... Tu jestem!..
Skręcił w lewo i biegł ulicą na dół, a nogi mu
się plątały. Z granatowego nieba wychylały się do niego figlarne gwiazdy.
Nagle pociemniało ran w oczach, uderzył o coś głową i — już nic nie widział.
Był dzień kiedy się ocknął.