Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Niewolnicy i dziś błogosławią ich, w duszy przeklinając.
A jak się tam dzieje z wagami na niebie, który talerz mocniej przeważa? Kto to wie!...
Wszechmocny też, do którego uszu dolatuje mało okrzyków radosnych, lecz dużo klątw i płaczu, nie spogląda już na ziemię.
Dał przecie światu prawa niezawodny ludziom przebiegły rozum i współczucie, — czegóż więc chcieć od Niego?
Siejcie na ziemi co wam lepiej do smaku przypadnie, pamiętając o przyszłych zbiorach.
Miejcie jednak tyle rozsądku i wstydu, ażeby nie dziwić się kiedyś owocom własnej pracy i pożądań.
ŻYWY TELEGRAF.
ŻYWY TELEGRAF.
Pani hrabina, podczas wizyty w zakładzie sierot, spostrzegła na korytarzu niezwykłą scenę: czterech chłopców wydzierało sobie podartą książkę, dość żwawo okładając się
kułakami.
— Zdaje mi się, dzieci, że się bijecie?... — zawołała przestraszona dama. — Za to żaden nie dostanie pierniczka i jeszcze pójdzie klęczyć.
— Bo, proszę pani, on mi zabrał Robinsona! — tłumaczył sio jeden chłopiec.
— Nieprawda, bo to on!... — zaprzeczył drugi.
— Widzisz, jak kłamiesz! — zawołał trzeci.
To ty odebrałeś mi Robinsona.
Zakonnica objaśniła damę, że mimo pilnego dozoru, podobne wypadki trafiają się dosyć często: dzieci bowiem łakną czytania a książek zakład nie posiada.
W sercu pani hrabiny zatliła się jakaś iskra. Ponieważ jednak nużyło ją myślenie, więc starała się zapomnieć o tem.
Dopiero w salonie radcy, gdzie wypadło mówić o rzeczach pobożnych i dobroczynnych, opisała wypadek w zakładzie, wraz z objaśnieniem zakonnicy.
Radca słuchając, doznał też niezwykłego uczucia i, jako bieglejszy w sztuce myślenia, zawnioskował, że należałoby wysłać książki dla sierot.
Przypomniał sobie nawet, że w szafie czy w kufrze, posiada cały stos butwiejących druków, które niegdyś kupował dla swych dzieci; lecz — za ciężki już był do grzebania w
rupieciach.