Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

— dodała szybko stłumionym głosem.
Welt wszedł do salonu; porozmawiali chwilę razem, poczem zabrał Wilskiego do swej kancelaryi.
Tam przez dobrą godzinę liczyli pieniądze, a wreszcie pożegnali się bardzo serdecznie.
— Ja, panie — rzekł bankier w końcu — jestem człowiekiem, którego do rany przyłożyć można. Ja dla projektów pańskich miałem zawsze wielką sympatye, i gdyby nie...
No, pan wiesz, jak kobiety bywają ostrożne!... Sądzę także, że nie pogniewasz się pan na Amelcie, jeżeli powiem, że ona nam najwięcej przeszkadzała w porozumieniu się.
Ale wczoraj zwyciężyłem ją stanowczo ! Pan jesteś człowiek pomysłowy i szczęśliwy, a to w interesach dużo znaczy...
Gdy Władysław był już we drzwiach, Welt zawołał:
— Ale!... ale!... Wiesz pan co?... Mówmy sobie _ty! _Między przyjaciółmi i wspólnikami nie powinno być ceremonii.
To moja zasada, Władziu!
Wróciwszy do domu, Wilski zastał już kilka biletów wizytowych od przyjaciół, którzy go wczoraj jeszcze nie znali i kilka próśb od osób ubogich, które cudem chyba dowiedziały
się o jego fortunie.
— Oto jest natura ludzka! — rzekł ze śmiechem.
— W każdym jednak razie wesprzesz Władziu, tych biedaków.
Któż wie czy i oni już oddawna ostatniego rubla nie wydali? — odpowiedziała Helenka.
Władysław obiecał ich wesprzeć, śmiejąc się, opowiedział żonie o serdeczności "Welta, pokazał jej pieniądze i zawiadomił, że w piątek wieczór wyjechać musi do Krakowa.
— To pojutrze! — szepnęła Helenka, blednąc. Tak mi będzie smutno...
Uścisnął ją i już niż więcej nie mówili o podróży.
Następnego dnia powiedział jej o wynajęciu nowego mieszkania.
— Wziąłem na Krakowskiem pięć pokoi, przedpokój i kuchnię za ośmset rubli...
— Tak nam tu dobrze było!
— odpowiedziała Helenka. O!... już na nowem mieszkaniu nie spotka nas szczęście...