Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

— Masz pan racyę — odpowiedziała i znowu zostawali.
Interesy były już ukończone, dobra po nieboszczyku sprzedane, gotówka w rękach Władysława, ale on o to nie dbał, dla niego cały świat skupiał się w gabinecie bankierowej, a
całe życie streszczało się w tej jednej myśli:
— Jeszcze jeden dzień!..
Milionowy spadek był złotą nicią, po której do duszy jego wkradła się straszna choroba.
Wiedziało niej, rozumiał, że się z niej uleczyć potrzeba i czul, że się uleczy, ale kiedy?...
Przeklęte szczęście!
Pewnego dnia odebrał dwa listy z Warszawy.
Jeden był z pieniędzmi pochodził od ubogiego studenta.
Młodzieniec zwracał przysłane banknoty
i w słowach pełnych szacunku, ale też i wielkiego żalu, dal mu poznać, że nie prosił o jałmużnę i że jej nie przejmuje.
— Źle się stało — szepnął zmartwiony Władysław — lecz sprobujemy to odrobić.
Przeklęte szczęście!
Drugi list był od żony.
Helenka donosiła, że złożyli jej wizytę bogaci krewni, których znaią w dzieciństwie.
Państwo ci gwałtem zapraszali ja na wieś, dodając, że ponieważ sami wyjeżdżają za granicę, ofiarują jej więc cały dom.
Tak byli pewni, że ofiary ich nie odrzuci, iż zostawili w Warszawie swój powóz i służącego.
W dopisku ostrożnie nadmieniła, że i lekarze kazali jej na wieś wyjechać.
O powrocie jednak Władysława nie było żadnej wzmianki. On przecież uwagi na to nie zwrócił i nic dziwnego!
Nie był Duchem Świętym, aby wiedzieć co w Warszawie mówki o jego stosunkach z bankierową.
Mimo to list ten przeraził Wilskiego.
— Helenka widocznie jest chora — myślał.
— Może to co groźnego?... Muszę wracać.
Wieczorem, jak zwykle, poszedł do pani Welt. a gdy od niej wrócił, napisał list do żony.
Prosił ją, aby koniecznie na wieś wyjechała i doniósł, że wkrótce sam do niej przyjedzie.