Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Pan Furdasiński wyniósł nieduży tłomoczek i z zapalonem cygarem siadł na wóz. Szpak zbudzony światłem ocknął sie i krzyknął:
— Dyabli wzięli Furdasówke!...
Małe lecz silne koniki w parcianej uprzęży ruszyły z miejsca.
Pana nie miał już kto żegnać, tylko głodne od paru dni psy podwórzowe, skamląc, podskakiwały do wozu; lecz od gościńca wróciły znowu do dworu, pilnować reszty dobytku.
Myślały, że i dzisiaj ich pan wyjechał tylko na partyjkę w sąsiedztwo...
Szlachcic siedział ostro na wozie, w sławuckiej burce, w granatowej czapce _z _daszkiem na bakier, czerstwy, wyprostowany.
Czasami, gdy wyjrzał na drogę, która ginęła we mgle nocnej, chwytał go za gardło jakby strach i żal.
Ale wtedy mocno odchrząknął, głębiej zaciągnął się dymem cygara i mruczał:
— Wszystko na świecie trzeba poznać.
W Warszawie stanął w Europejskim hotelu, sprawił nowy garnitur i starał się odświeżyć zeszłoroczne znajomości.
Spostrzegłszy jednak po tygodniu, że wydał kilkaset rubli i stracił serca swoich wyniósł się do hotelu Saskiego.
Po paru tygodniach wyprowadził się na Dziekankę, a stamtąd aż na Nowolipki, widząc z przerażeniem, że pieniądze uciekają, mu jak woda ze spaczonej konewki.
Dużo też myślał o przyszłości. Z początku miał zamiar ożenić sie z córką jakiego milionera, kupić parę domów i — mieszkać za granica.
Potem zdecydował się przyjąć jakąś posadę, choćby dyrektora kolei albo cukrowni.
Lecz w tydzień później już zdziwiłby się, gdyby kto chciał utrzymywać, że jemu, Furdasińskieruu, żadną miarą nie wypada zostać plenipotentem lub rządcą jakiego majątku.
Zaś w kilka dni zgodziłby się i na posadę kasyera lub sekretarza przy jakiejś miejskiej instytucyi.
W końcu, z resztek pieniędzy zostało mu niecałe trzysta rubli.