Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Wilski pożegnał go i zabierał się do wyjścia. Nagle bankier zawołał:
— Ale, ale!... panie Wilski...
Jak pan będzie pisał list do księcia, to proszę mu się pięknie kłaniać odemnie.
Tego samego dnia na herbacie poznał Władysław panie Welt.
Była to kobieta w sile wieku, nie tyle piękna ile majestatyczna, a zarazem pociągająca. Śniada jej twarz miała wyraz powagi i słodyczy, a czarne oczy dziwnie rozmarzały ludzi.
W ciągu wieczora pani domu kilka razy przez czas dłuższy rozmawiała z Wilskim, który, mając głowę nabitą rozmaitemi planami, mówił tylko o nich.
Bankierowa słuchała go uważnie i patrzyła na niego tak jakoś szczególnie, że Władysław powróciwszy do domu, spać nie mógł.
Na drugi dzień Welt dał Wilskiemu korzystne zajęcie i uroczyście wezwał go do jak najczęstszych wizyt.
— Ona cię kochała!...
— szeptał mu uporczywie głos, pod wpływem którego pewne fakty ukazywały się Władysławowi w nowem zupełnie świetle.
Na jednem z czwartkowych zebrań, gdy Wilski rozmawiał z bankierową o swem studenckiem życiu,
zbliżył się do nich pewien nowiniarz i opowiedział, że jakaś dama uciekła z
kochankiem.
— Kobiety dla miłości wiele robią! — zakończył dowcipniś z uśmiechem.
Pani Welt surowo spojrzała na niego, a gdy odszedł, rzekła do Władysława swym spokojnym i przejmującym głosem:
— Tak, kobiety dla miłości wiele robią, lecz mężczyźni nie
umieją tego ocenić!
To powiedzawszy, wstała i nie patrząc na Wilskiego przeszła do innej grupy.
Innym razam, gdy rozwijał przed nią plan towarzystwa budowlanego, przerwała mu nagle — mówiąc:
— Czy pan z kobietami zawsze rozmawiasz tylko o inżynieryi?
— To zależy — odparł — z niektóremi mówię o sztukach pięknych, co zresztą jest bardzo nudne.
— Ach, tak! — odpowiedziała. — Mów pan zresztą cokolwiek.