Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Obstalowano u mnie projekt tartaka parowego i takiegoż młyna.
Wierny zasadzie: drzyj łyko dopóki się da, przyjąłem obstalunki, zaceniłem po trzysta rubli sztukę, a pieniądze, wziąłem z góry.
Dziś, za karę, będę musiał szukać technika, któryby je wykonał, — a czasu nie mam.
— Możeby Władzio?...
— wtrąciła śpiesznie Helenka, oblewając się purpurowym rumieńcem.
Władysław siedział jak na szpilkach.
— "Władzio?... — odparł Grodzki.
— Najchętniej oddam mu robotę, byle ją tylko raczył przyjąć. No, i cóż ty, Władysławie?...
— Przyjmę!
— Brawo!... Tak to rozumiem, skończymy interes w dwu wyrazach.
Notatki i pieniądze dam ci zaraz.
Z temi słowy inżynier wydobył z kieszeni bajecznej wielkości pugilares, pełen pieniędzy, weksli i notat, wyjął stamtąd kawałek papieru zapełnionego cyframi, sześć
sto-rublowych bankocetli i wszystko to położył na stole.
— Wydobyłeś nas z ciężkiego kłopotu! — zawołał Władysław, ściskając go za rękę.
Poczem opowiedział mu o swojem położeniu.
— Niepoczeiwi! — wykrzyknął inżynier.
Gdybyżeście byli do mnie choć słówko napisali, pożyczyłbym wam kilkaset rubli na parę lat bez procentu!...
Po podziękowaniach i obustronnych zapewnieniach o przyjaźni, rozmowa skierowała się na inny przedmiot.
— Cóż Władysławie, jakże będzie z naszą spółką i fabryką?...
— zapytał, śmiejąc się Grodzki.
— Dojrzewa w biurku! — odparł tym samym tonem Władysław.
— Trzeba pani wiedzieć — mówił inżynier zwracając się do Helenki — że mąż jej co dzień tworzył nowy projekt, a każdy filantropijny, choć zresztą bardzo rozsądny.
Między innemi namawiał nas, w szkole jeszcze, abyśmy, powróciwszy do kraju i dorobiwszy się pieniędzy, założyli fabrykę płótna...
— Na którą pan ma obecnie tysiąc rubli, a Władysław żonę — przerwała Helenka.
— I to jest kapitał — odparł Grodzki.