Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Nim zasnął, zdawało mu się, że widzi żonę swoję bladą i smutną, która z ogromnej odległości wyciąga do niego rączki szczupłe i jak alabaster przejrzyste.
— Ty wrócisz?.
.. — mówiło echo.
— Jeżeli zobaczę Helenkę, wyrzeknę się Amelii, szepnął, a potem dodał:
— Zrobiłbym wielkie głupstwo!
Obudziwszy się wysłał list, a w parę dni potem
odebrał telegram, że Helenka już wyjechała na wieś.
Pobiegł do pani Welt i wesoło zawołał:
— Wracajmy!
— Czas już wielki — odpowiedziała.
I wrócili znowu razem i znowu na dawnej stopie.
— Jeszcze jeden dzień!... — myślał Władysław. Przeklęte szczęście!...
VII.
OSTATNIE SZCZEBLE.
W końcu czerwca, Welt wyjechał za granicę, zostawiając majątek pod opieką żony, a żonę pod opieką przyjaciela.
Miasto trzęsło sio od plotek, o których osoby interesowane, jak zwykle, najmniej wiedziały.
Helenka pisywała do męża nie wiele i rzadko.
Gdyby uważniej czytywał jej listy, uleczyłby się może prędzej. Na nieszczęście nie był teraz zdolnym do tego.
Płynęły miesiące, a on szalał i mizerniał, zaniedbując wszystko i wszystkich.
Pani Welt dostrzegła to i gdy raz byli sami, rzekła:
— Wyglądasz pan dziś bardzo interesująco.
— Czy nie domyślasz się pani powodu? — zapytał stłumionym głosem.
— Mój Boże!
znam się wprawdzie troche na finansowości, ale o medycynie nie mam pojęcia — odpowiedziała, patrząc na brylant swego pierścionka.
— W tym razie wystarcza znajomość najpospolitszych uczuć ludzkich!... — rzekł, przysuwając do niej krzesełko.
— Najpospolitsze uczucia ludzkie, nie zasługują na to.
aby się niemi zajmować — odparła, wyniośle.
Wilski zerwał się z krzesła i w najwyższem wzburzeniu zawołał:
— Czuję, że powinienem uciec od pani!...
— A ja czuję, że powinieneś pan zostać! — szepnęła, patrząc mu figlarnie w oczy.
Władysław usiadł znowu i wziął ją za rękę.