Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Było tak pusto, _ie _każdy wystawca nietylko poznawał swoich sędziów, ale jeszcze mógł porównywać ich wielkość z wysokością kotłów gorzelniczych, które, wyznajmy to, w
powyższem zestawieniu wydawały się karłami
Ale około południa, na placu, obok sędziów, ukazał się tłum pospolitych ludzi, który, znowu skutkiem wzmagającego się gorąca,
dosięgnął niebywałych rozmiarów.
Wówczas zaś, ku zgorszeniu pełnych szacunku wystawców, zdarzyła się rzecz niesłychana.
W napływającej fali widzów, sędziowie poczęli rozpuszczać się i tonąć.
Naprzód znikły ich niestrudzone nogi, potem piersi pełne obywatelskich uczuć, potem głowy, rzucające tyle światła na obecny stan naszego przemysłu, a nareszcie i kapelusze,
które łagodziły oślepiające blaski swoich podstaw.
W końcu zaś, gdy tłum zalał wszystkie aleje, napełnił wszystkie pawilony i opanował wszystkie kufelki, sędziowie rozpłynęli się w nim jak cukier w wodzie.
Tylko słabe migotanie ukazujących się gdzieniegdzie kokard i tabliczek, podtrzymywało w wystawcach otuchę, że jeszcze nie wszystko zginęło i że, gdy ludzki przybór opadnie,
znajdą się na jakiej mieliźnie, jeżeli nie cali sędziowie, to przynajmniej pamiątki po nich w formie medali i listów pochwalnych.
Tłum wciąż przybierał i płynął niewiadomo dokąd.
Alejami szerokiemi płynął jak rzeka, w wązkich przejściach zamieniał się na wartki potok, rozbijał się i rozpryskiwał o wielkie kotły cukrownicze, na środku drogi tworzył
wiry, a przy budynkach pienił się sukniami i piórami kobiet.
Wlewał się do pawilonów, otaczał szafy ocierał o ściany i znowu wypływał na zewnątrz, aby ustąpić miejsca nowej fali kołyszących się głów i turniur.
I gdy tak wszyscy tworzyli jednę masę ruchomą a bezwładną, którą popychała fatalność, każdej z tych kropli białych, czarnych, niebieskich, różowych i popielatych zdawało
się, że ona coś wie, czegoś chce i czegoś szuka.