Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Odetchnął jak człowiek, którego minęło niebezpieczeństwo i jeszcze raz pożegnał w myśli Helenkę.
W tej chwili usłyszał głos wchodzącego Welta.
— Cudownie!...
wiec i ty wyjeżdżasz?
— Jak widzisz.
— Wyobraź sobie, że i Amelcia jedzie. Wysyłam ją do Krakowa w pewnym interesie, który wymaga... no wiesz czego?... Tego tylko co ona ma.
Pani Welt była milcząca i nie w humorze.
Wilski wyszedł po bilet Gdy wrócił, rzekł bankier ze śmiechem:
— Patrz co to są kobiety!
Onegdaj zdecydowała się jechać, dziś grymasiła, a w tej chwili powiada, że się boi zaziębienia, i że chętnie zostałaby do jutra.
— Może to i słusznie — odparł Wilski chłodno. Szkoda, żeś mnie nie zapoznał z interesem, byłbym ci go załatwił.
— Gdzież znowu!
Ty masz głowę zaprzątniętą milionami, a tu sprawa pilna i wymaga zimnej krwi. Nie, to tylko ona dobrze załatwi!
Zadzwoniono i podróżni poczęli zajmować miejsca.
Nagle Władysławowi uderzyła fala krwi do głowy: ujrzał on między fałdami powłóczystej sukni — kształtną i drobną nóżkę bankierowej...
Ma ten widok zapomniał o żonie, o wzruszeniu i o niesmaku, jakiego doznał przed chwilą.
— Siadajże, Władysławie! — krzyknął bankier.
Rozległy się okrzyki pożegnania, pociąg ruszył,
lecz Władysław nie uważał tego. Nie mógł tchu złapać.
— Oryginalna pozycya! — odezwała się nagle pani Welt.
W tej chwili widziałam Swiegotnickiego i jestem pewna, że jutro w całej Warszawie mówić będą, żem uciekła z panem, w asystencyi i za upoważnieniem męża.
— i cóż nam to szkodzi? — spytał Wilski, topiąc w niej pałające spojrzenie.
— Panu nie wiele, mnie więcej! — odparła poważnie.
W każdym razie fakt już się stał i cokolwiek...
Nie dokończył, ujrzawszy wzrok Amelii. Zarazem jednak teraz dopiero zauważył, że byli sami.
Nastało długie milczenie, w ciągu którego bankierowa obojętnie wyglądała przez okno, a Wilski...