Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Później trafiłem na belkę, przy której ktoś ujął mnie za kark i zepchnął w wodę... Potem zobaczyłem wysoko, jakby na górze, łódź ratunkową i — straciłem przytomność.
Kiedym ocknął się, pierwszym przedmiotem jaki spostrzegłem, był — biały kapelusz siostry miłosierdzia, która poiła mnie mocnem winem.
Z ruchu jej ust domyśliłem się, że mówi do mnie; alem nie słyszał wyrazów, tylko jakiś szum.
Chciałem odezwać się, lecz nie mogłem poruszyć szczękami; chciałem podnieść rękę, ale zabrakło mi siły.
Takie były pierwsze wrażenia.
Powoli, wzmocniwszy się, dowiedziałem się, że od trzech tygodni leżę w lizbońskim szpitalu.
Gdy mi podano lustro, zobaczyłem, że jestem podobny do szkieletu i że mam łysą głowę.
— A gdzie moje pieniądze? — zapytałem, z trudnością wymawiając wyrazy.
Zakonnica potrząsnęła głową, patrząc na mnie z politowaniem.
— Nie ma żadnych pieniędzy — odparła.
— Więc mnie okradziono?...
— Nie okradziono pana, ale przez kilka godzin byłeś w morzu... Morze zjada nawet okręty!...
Nigdy nie byłem chciwym, ale dowiedziawszy się o tej stracie, zapłakałem jak dziecko.
W tej chwili uczułem, że mi utonęło dziesięć lat życia...
— Z czem wrócę do Francyi? — myślałem.
Czy mam jak żebrak wyciągać rękę do tych samych ludzi, których opuściłem przed laty?...
Nie obchodził mnie już ani własny pensyonat, ani reformy w wychowaniu.
Teraz chciałem mieć pieniądze na to tylko, ażeby spokojnie i zdala od łudzi żyć we Francyi. Były to pragnienia człowieka, który stracił energię i zestarzał się w chorobie.
Leżąc na szpitalnem łóżku, marzyłem tylko o tem, aby co rychlej dostać jakąś pracę, zakopać się w niej na kilka lat, zbierać grosz do grosza, a potem wrócić do ojczyzny.
Zdawało mi się, że oddaliłem się od niej na całe wieki.
Z naszego statku niewielu ocalało; tem gorliwiej zajęto się pozostałymi.