Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Pan — codzień posuwał sprzączkę, ażeby uspokoić żonę, a pani codzień — skracała pasek, aby mężowi dodać otuchy.
rzecz jest warta.
To przecie nie jest _ub - jur _na małe dziecko, to jest na dorosłe osoby...
— No, jeżeli nie możesz oddać za pół rubla, to już idź. Ja więcej nie dam.
— Ino niech się pan nie gniewa! — przerwał, mięknąc. — Na moje sumienie, za pół rubelka nie moge, ale—ja zdaje się na pański rozum...
Niech pan sam powie: co tu jest wart, a ja się zgodzę!... Ja woię dołożyć, byle to się stało, co pan chce.
— Kamizelka jest warta pięćdziesiąt groszy, a ja ci daję pół rubla.
— Pół rubla?... Niech będzie już pół rubla!... — westchnął, wpychając mi kamizelkę w ręce.
Niech będzie moja strata, byle ja z gęby nie robił... ten _wjatr..._
I wskazał ręką na okno, za którem kłębił się tuman śniegu.
Gdym sięgnął po pieniądze, handlarz, widocznie coś przypomniawszy sobie, wyrwał mi jeszcze raz kamizelkę i począł szybko rewidować jej kieszonki.
— Czegóż ty tam szukasz?
— Możem co zostawił w kieszeni, nie pamiętam! odparł najnaturalniejszym tonem, a zwracając mi nabytek, dodał:
— Niech jaśnie pan dołoży choć z dziesiątkę!...
— No — bywaj zdrów! — rzekłem, otwierając drzwi.
— Upadam do nóg!... Mam jeszcze w domu bardzo porządne futro...
I jeszcze z progu wytknąwszy głowę, zapytał:
— A może wielmożny pan każe przynieść serki owczych?...
W parę minut znowu wołał na podwórzu: handel! handel!...
a gdym stanął w oknie, ukłonił mi się z przyjacielskim uśmiechem. Śnieg zaczął tak mocno padać, że prawie zmierzchło się.
Położyłem kamizelkę na stole i począłem marzyć to o pani, która wyszła za bramę niewiadomo dokąd, — to o mieszkaniu stojącem pustką obok mego, to znowu o właścicielu
kamizelki, nad którym coraz gęstsza warstwa śniegu narasta...