Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Mieszkał już w brudnym zajeździe na Nowolipkach, jadał pięćdziesięciogroszowe obiady i odłożył dwa ostatnie sturublowe banknoty do oddzielnego przedziału w pugilaresie,
przysięgając, że tych nie wyda.
Jednocześnie dał do _Kuryera _ogłoszenie "o obywatelu ziemskim w sile wieku i kawalerze, który posiada kaucyę i poszukuje odpowiedniego zajęcia" i — pilnie zaczął śledzić
część dzienników zatytułowaną: "posady i prace".
Gdy, oprócz dwu owych sturublówek na kaucyę, miał niecałe dziesięć rubli majątku, wpadło mu w oczy ogłoszenie:
"Do biura informacyi potrzebny inkasent z kaucyą.
Pierwszeństwo mają kawalerowie, znający prowincye".
Pan Furdasiński zarumienił się z radości.
Była to posada widocznie dla niego, gdyż jakkolwiek nie wiedział dobrze, co znaczy inkasent? lecz był kawalerem i znał prowincye... Ba! znał Paryż...
Ponieważ ogłoszenie to przeczytał będąc w cukierni; więc kazał zaraz podać, zamiast czystej herbaty, filiżankę kawy i kieliszek _abricotiny; _wypił to duszkiem i pobiegł pod
wskazany adres. Idąc, kupił jeszcze cygar po 20 kopiejek, ale tylko pięć sztuk, dla oszczędności.
W kantorze znalazł parę czarno lakierowanych stołów, na których leżały stosy aktów, kasę ogniotrwała i obok niej, na ścianie, kilka pęków kartek zapisanych liczbami.
Wszystkiego pilnował człowiek, który siedząc na fotelu skórą obitym, czyścił sobie paznogcie.
Na widok pana Furdasińskiego, człowiek z kantoru zerwał się na równe nogi.
Był to jegomość dziwnie ruchliwy, z nadzwyczaj bystremi oczyma, źle uczesany, niedbale ubrany, ale bardzo grzeczny.
— Czem szanownemu panu moge służyć?
— zapytał, nizko kłaniając się i podsuwając panu Furdasińskiemu fotel, jedyny sprzęt, na którym można było usiąść.
Szlachcic zmięszał się i rzekł prawie pokornie, choć chciał nadrobić miną:
— Czytałem ogłoszenie o... tym inkasencie...
— Ach!
tak — przerwał gospodarz i prędko usiadłszy na fotelu, zaczął znowu skrobać paznogcie.