Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Gdy kto umierał, wagi jego znikały.
Gdy się kto rodził, wagi iego zawieszono, a wtedy talerz, na którym leżały _skarby doczesne _i ten, na którym były _skarby wieczne _ — stał w równej mierze.
Dopiero z biegiem życia jeden albo drugi talerz przeważał.
Ponieważ jednak życie wiekuiste stracono z oczu, a życie doczesne w owych czasach było piękne, więc każdy modlił się o skarby znikome i tem więcej był rad, im bardziej szala
jego na stronę doczesną przeważała.
Tylko ubodzy, którzy ani jednej palmy nie posiadali na własność i niewolnicy, których bito, widzieli na niebie wielką obfitość skarbów wiecznych — i — płakali nad sobą.
Waga Ofira co rok mocniej pochylała sio w stronę majątku doczesnego i wszyscy mu zazdrościli, a Ofir sam był kontent.
Jednego dnia (miał Ofir już lat 120 i chodząc opierać się musiał na prawnukach), ekonomowie i włodarze jego złożyli mu rachunki ostatnich zbiorów.
Było 20, 000 owiec, 10, 000 bydła, 4, 000 wielbłądów, 3, 000 niewolników, 500 osłów, 100, 000 miar ryżu, 10, 000 miar oliwy i nieprzebrane mnóstwo innych rzeczy.
Każdy sykl wypożyczony przynosił bogaczowi sto syklów, a kto procentu nie płacił, stawał się jego niewolnikiem.
Kupcy z zachodu, którzy u Ofira kupowali ryż, deski cedrowe i szerść zwierząt, zeznali pod przysięgą, że takiego jak on bogacza nie było jeszcze na ziemi.
I Ofir cieszył się.
A gdy słońce zaszło, wsparty na dwu prawnukach poszedł spać do izby, która zamiast dachu miała szkarłatny namiot nad sobą.
Był to dla Ofira dzień wielki, lecz dla niewolników taki jak inne.
Gdy powiał gorący wiatr od południa i rozsunął makaty, bogacz widział zdaleka ognie zapalone przy młynach, które stu mocno okutych niewolników obracało.
A jeżeli który ustał, albo chciał wody zaczerpnąć z kałuży dla zmoczenia warg spiekłych, włodarze siekli _go _tęgiemi batami od stóp do głów.