Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

W roku zaś następnym poukładali tak szczęśliwie plany wojen, że gdyby je wykonano, świat wyglądałby całkiem inaczej niż obecnie.
W trzecim roku jeden z nich umarł.
Opłakali go jak brata, lecz w miesiąc po pogrzebie zadecydowali, że w polityce nieboszczyka tkwił wielki błąd: bo Bismarck, choć niemiec, jest jednak gienialnym człowiekiem i nie
wiadomo, na co się jeszcze może przydać.
W czwartym roku umarł im drugi kamrat, całkiem niespodzianie.
Pułkownik aż położył się do łóżka ze zmartwienia i od tej pory, _% _pozostałym kolegą nie grywał w wista, tylko w maryasza. Starzy mniej teraz rozmawiali ze sobą.
ale za to czytywali więcej gazet. Rozejrzawszy się zaś i skombinowawszy to, co pisały dzienniki angielskie, z tem, co niekiedy bywało w niemieckich.
, doszli do wniosku, że Bismarck wcale nie jest taki zły, jak się wydaje, lecz musi być ostrożny...
— W polityce, kochany kapitanie, mówił pułkownik - najpierwszą cnotą jest ostrożność. To rzecz daremna!...
— Zawsze byłem tego zdania, kochany pułkowniku, - odparł kapitan.
- I nawet, jeżeli sobie przypominasz, często broniłem Bismareka...
— No - częściej mówiłeś, że to gałgan.
— Ja pułkowniku?... To nieboszczyk Kudelski.
a głównie Domejko, Panie świeć ich duszy...
Potem dodał:
— Prawda, że dobrzy z nich oficerowie, ale - do polityki żaden nie miał głowy, choć obaj są już na boskim sądzie.
Nareszcie- pewnej zimy umarł i kapitan.
Pułkownik na razie nie okazał żalu; zajął się pogrzebem i sprawił taki, jaki należał się oficerowi dwóch armii.
Nie uronił ani jednej łzy; ale gdy nad grobem rozległy się salwy piechoty żegnającej kolegę, starzec nagle zachwiał się i padł, jak gdyby wszystkie strzały skierowano w jego
piersi.
Ledwie go otrzeźwili. Przez kilka minut odpoczywał, potem, bez niczyjej pomocy, wsiadł do fiakra i kazał się odwieść do domu.