Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Znikły lasy, trawa, kosodrzewina, nawet ziemia — gruntowa. Stąpaliśmy po warstwie kamieni, coraz większych i coraz łatwiej usuwających się z pod nóg.
Coraz gęstszą gromadą otaczały nas olbrzymie czuby gór, przystrojonych kitami obłoków, albo wąwozy dyszące mgłą niebieskawą.
Niekiedy fałdy góry wygładzały się; niknęły jej wielkie stopnie i tarasy, a zamiast nich widziałem pochyłą ścianę, która wymykała mi się z pod nóg i biegła stromo aż do
szafirowych lasów, drzemiących o wiorstę głęboko.
Raz, gdym na chwilę zapomniał, że jestem na górze, przewidziało mi się, że stoję na równinie, która nagle uchyla mi się pod nogami; część jej podnosi się aż do nieba, a
druga część spada gdzieś aż do wnętrza ziemi. Uczułem zawrót głowy i, aby nie stoczyć się, chwyciłem za ramiona, idącego przedemną niemca.
On przyśpieszył kroku i znaleźliśmy się w miejscu mniej stromem.
— Dziękuję panu... — szepnął, mocno ściskając mi rękę. — Już mi lepiej... Uratowałeś mi życie...
Osłupiałem ze zdumienia. A tymczasem, idące przed nami damy poprawiały na sobie szale i sukienki, które, według ich opinii, układały się nie dosyć estetycznie.
— Ogromny upał!
— rzekła jedna.
— Co za niewygodna droga! — biadała jej towarzyszka.
Po kwadransie spokojniejszej drogi, ściana na którą wstępowaliśmy, skończyła się.
Zobaczyłem, że ze wszystkich stron otaczają nas nagie albo śniegiem pokryte wierzchołki gór, że między nami i niemi niema nic, a raczej jest tylko powietrze.
Nie wiem dlaczego, uczułem w tej chwili jakąś spokojną dumo i bezprzedmiotowy zachwyt.
— Jesteśmy na szczycie — rzekł anglik i skłoniwszy się daniom, zapalił cygaro.
— Prześliczny widoki — zawołały obie panie. Wydobyły z kieszeni lusterka i zaczęły poprawiać sobie nieco potargane włosy.
— Druga godzina!
— odezwał się mój rodak po polsku. — Dyabli wzięli obiad a może i kolacyę...