Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Musisz pan jednak uznać, że księżyc tym razem przyświecał wielkiemu złodziejowi. Szkaradna gwiazda!...
Cygaro oddawna mu zgasło, więc zapalił je powtórnie i znowu opowiadał.
— W Genui zetknąłem się z pewną polską rodziną i z nią przyjechałem do waszego kraju, gdzie mieszkam lat trzynaście. Ludzie tutejsi są dobrzy.
nawet zdolni, choć niestety nie lubią pracować, a naturalnie i nie szanują cudzej pracy. Ich bożkiem jest zabawa, dla której wszystko poświęcają.
Za to naukę traktują jak macochę, a nauczycieli jak kamerdynerów.
Ale mniejsza o nich. Wracam do mego losu.
Przed sześcioma laty, jedna z waszych zamożnych rodzin, u której byłem nauczycielom, otrzymała wielki spadek i, rozumie się, na jego cześć wybrała się do Paryża.
Jechałem i ja z nimi. A trudno opisać, com czuł, zbliżając się do ojczyzny od dwudziestu czterech lat niewidzianej.
Podróż ciągnęła się parę miesięcy, zwiedzaliśmy bowiem wszystko, co leżało i nie leżało na drodze; Berlin, Wiedeń, Monachium, Drezno...
Moi państwo wszędzie zatrzymywali się i bawili cudownie; ja, pochłonięty jedną myślą, zaledwie pamiętani, co widziałem.
Nareszcie — dowlekliśmy się prawie do Strasburga.
Lecz, kiedy już dosięgaliśmy granicy, zatrzymała nas depesza z Warszawy. Adwokat donosił niemu panu, że jego spadek został zakwestyonowany i wzywał go natychmiast do powrotu!...
Tego samego dnia już nocowaliśmy w Kolonii; pani bowiem zasłabła i musiała odpocząć.
Tak boleśnie pozbawiony nadziei zobaczenia Francyi, wpadłem w rozpacz.
Chciałem sam wracać i poprosiłem mego chlebodawcę, ażeby mi wypłacił należność.
Gdym mu wytłumaczył pobudki tego kroku, szczerze mnie żałował; oświadczył jednak, że dopiero w Warszawie bedzie mnie mógł zaspokoić, gdyż w tej chwili czuje brak pieniędzy.
Zdesperowany wyszedłem na ulicę i znowu zobaczyłem — księżyc w pełni, szyderczo spoglądający na runie z po za olbrzymiej katedry...