Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Jeżeli kiedy, czytelniczko, napotkasz młodego człowieka, którego twoje oczki, twoje dołki na twarzy, twój zresztą biust — przyprawią o lekki zawrot głowy i inne chorobliwe
przypadłości... Jeżeli znajdziecie się kiedy sami w altance... Jeżeli on zacznie mówić zwięźle, krótko i bez sensu...
Wówczas pozwól, aby cię wziął za rączkę i zapytaj go, niech ci wyjaśni: w jakim to dniu wszelakie życzenia miały cechę szczerości?
Później zapisz sobie ten dzień, abyś wiedziała i w zgrzybiałej starości wnukom twoim objaśnić potrafiła: kiedy się to zaczął nowy rok dla świata.
Nie ten nowy rok, który zasuszeni astronomowie oznaczają za pomocą lunet południkowych i zegarów wybijających sekundy, ale ten, w którym można było wierzyć słówkom, choćby
przesadnie życzliwym.
Trwa to bardzo krótko.
Optyczna oś południkowej lunety i noworoczna gwiazda ledwie przez mgnienie oka formują jednę linię prostą, ale pamięta sio takie rzeczy, ach! jak długo.
Dzięki właśnie temu — ludzie posiadają kalendarz.
Nim jednak dla ciebie, nadejdzie nowy rok, zechciej tymczasem posłuchać niżej przytoczonego wyjaśnienia życzeń.
Twój zakochany zrobiłby to niezawodnie dokładniej, no — ale co on, to nie ja...
Najdawniejszym bogaczem świata był Ofir.
Ziemie jego na tydzień drogi ciągnęły się wzdłuż Tygru. Miał 2. 000 niewolników, nad niemi 100 ekonomów i włódarzy i wielką moc bydła.
Działo się to wkrótce po wygnaniu człowieka z raju.
Słońce, które z orszakiem planet uchodzi około sześćdziesięciu milionów mil rocznie, biegnąc wciąż naprzód, nie zdążyło jeszcze wyjść za obręb przestrzeni pierwotnej.
Nie widzieli już ludzie ówcześni tego miejsca, skąd przylatują i dokąd odlatują dusze i wielu z nich przestało wierzyć w życie wiekuiste, a także w nagrody i kary.
Miejsce to skryło się już za gwiazdami. Ale przy dniu pogodnym jeszcze można było widzieć w niebie Jehowę, siedzącego na tronie złotym z jaspisowemi kolumnami.
Dokoła — wyżej i niżej (tak się zdawało patrzącym z ziemi) wisiały wagi zasług ludzkich.