Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Był jednak czas, żem ją kupił za cenę znakomicie wyższą od wartości, a dałbym nawet i drożej, gdyby umiano się targować.
Człowiek miewa w życiu takie chwile, że lubi otaczać się przedmiotami, które przypominają smutek.
Smutek ten nie gnieździł się u mnie, ale w mieszkaniu blizkich sąsiadów.
Z okna mogłem codzień spoglądać do wnętrza ich pokoiku.
Jeszcze w kwietniu było ich troje: pan, pani i mała służąca, która sypiała, o ile wiem, na kuferku za szafą Szafa była ciemno wiśniowa.
W lipcu, jeżeli mnie pamięć nie zwodzi, zostało ich tylko dwoje: pani i pan.
bo i służąca przeniosła się do takich państwa, którzy płacili jej trzy ruble na rok i co dzień gotowali obiady.
W październiku, została już tylko — pani, sama jedna.
To jest nie zupełnie sama, ponieważ w pokoju znajdowało się jeszcze dużo sprzętów: dwa łóżka, stół, szafa...
Ale na początku listopada, sprzedano z licytacyi niepotrzebne rzeczy, a przy pani, ze wszystkich pamiątek po mężu, została tylko kamizelka, którą obecnie posiadam.
Lecz w końcu listopada, pewnego dnia, pani zawołała do pustego mieszkania handlarza starzyzny i sprzedała mu swój parasol za dwa złote i kamizelkę po mężu za czterdzieści groszy.
Potem zamknęła mieszkanie na klucz, powoli przeszła dziedziniec, w bramie oddała klucz stróżowi, chwilę popatrzała w swoje niegdyś okno, na które padały drobne płatki śniegu i
— znikła za bramą.
Na dziedzińcu został handlarz starzyzny.
Podniósł do góry wielki kołnierz kapoty, pod pachę wetknął dopiero co kupiony parasoli, owinąwszy w kamizelkę ręce czerwone z zimna, mruczał:
— Handel, panowie — handel!...
Zawołałem go.
— Pan dobrodziej ma co do sprzedania? — zapytał wchodząc.
— Nie, chcę od ciebie coś kupić.
— Pewnie wielmożny pan chce parasol?... — odparł żydek.