Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

W tydzień potem przybył nowy frasunek _w _domu, w następstwie którego pani Helena zawiesiła w oknach bardzo gęste muślinowe firanki.
Mąż przyznał, że dobrze zrobiła, choć nie wiedział dla czego; ale ja wiem. Miał ten pan brzydki, choć nie zupełnie grzeszny zwyczaj często całować żonę.
Całował ją w pierwszym pokoju, w drugim i trzecim, na krześle, pod lustrem i przy oknie, a zawsze w sposób wyczerpujący.
Naprzód w lewą rączkę, potem wprawą rączkę (albo na odwrót), potem w szyjkę z czterech stron, potem w buzię ze wszystkich stron...
Są fakty dowodzące, że panią Helenę całusy nie nudziły, ani martwiły, lecz niewątpliwem jest, że w czasie tych uroczystości odwracała głowę od okna.
Mąż przyznawał, że jest to zabawne, choć nie wiedział dlaczego odwracała głowę od okna, ale żona wiedziała, że robi to z obawy.
Naprzeciw nich bowiem było inne okno, a w niem pewien żółty starzec z rzadkiemi faworytami siwemi.
Ile razy młodzi poczynali się całować, tyle razy staruch ukazywał się w swojem oknie, w białej szlafmycy, z pąsowym fontaziem na wierzchu i śmiał się, mrużąc oko i pokazując
jeden ząb taki żółty jak on sam.
Helunia ze złości kupiła dziesięć łokci muślinu i pozasłaniała wszystkie okna.
Od tej pory zamiast skrzywionej twarzy sąsiada, widziała tylko pąsowy fontaź jego szlafmycy, który trząsł się jak galareta, prawdopodobnie z wielkiej irytacyi.
Dobrze tak dziadziskowi, niech się nie śmieje!...
Na śmierć zapomnieliśmy dodać, że oprócz niewielkich kufrów, pudełka, toaletki i kanarka, przyniosła Helenka na nowe gospodarstwo jeszcze coś. Ale co?...
Nie suszcie sobie ludzie głowy na próżno, bo nigdy nie zgadniecie!... Oto przyniosła parę rączek drobnych, białych i pulchnych a z niemi pracowitość mrówki.
Do tego zwój włosów gęstych i miękich jak jedwab i dwoje oczu jak pogodne niebo.