Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

- dodał tonem żartu.
Chłopak wysunął się naprzód.
— Są skrzypce - rzekł. Może pan grać na nich, jak na gitarze.
— A płaszcz?... a kapelusz?...
- pytał zmięszany guwerner.
— Jest wszystko i zaraz pana ubierzemy! - mówił chłopiec, znowu chwytając go za szyję. Ach jaki pan dobry!... ach jak to będzie zabawnie!...
Pomrzemy ze śmiechu...
Objął go wpół rękoma i szybko biegnąc, ciągnął w stronę gęstego kląbu.
W kilka minut z po za krzaków wysunął się trubadur.
Niski, gruby, w szerokim kapeluszu i połyskującej pelerynie, wyglądał w nocy jak strach na sowy.
Ostrożnie zakradł się pod balkon i stanął, oświetlony promieniami księżyca, naprzeciw dumającej panny Fifl.
Usłyszałem cichy brzęk strun skrzypcowych, a potem jakąś wenecką serenadę śpiewaną głosem fałszywym i zmęczonym.
Biało ubrana kobieta wychyliła się z balkonu, widocznie nie rozumiejąc, co to znaczy? Lecz poznawszy guwernera, krzyknęła:
— Stary błazen!...
Trubadur umilkł i szybko skrył się w cieniu balkonu. W sąsiednich kląbach rozległ się ogromny śmiech.
— Cha! cha! cha!...
śmiało się kilkanaście różnych głosów, nad któremi górował zanoszący się dyszkant panicza. Cha! cha! cha!...
Już panna Fifi cofnęła się z balkonu, a guwerner znikł, jakby wpadł pod ziemie, a oni jeszcze śmieli się sopranami, tenorami i dyszkantem.
Aż śpiący na gałęzi, obudził się ptak i przestraszony, najeżywszy pióra, zaświergotał.
Potem śmiech zamienił się w wesołą rozmowę, potem wielokrotnie powtórzono słówko: dobranoc!— i nareszcie wszystko umilkło.
Zbudzony ptak mocniej objął palcami gałązkę i znowu zasnął.
I śniło mu się w główce schowanej pod skrzydło, że jest, jak niegdyś, małym ptaszkiem i że śpi w gnieździe, otulony gorącą piersią matki.
Było już po północy.
Księżyc dosięgnął zenitu, a nad balkonem, pod którym guwerner śpiewał serenadę, stał obłok szczególnej formy.