Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Chciałem podzielić się z ziomkami doświadczeniem nabytem w Anglii, a co ważniejsze poczułem tęsknotę do kraju.
Dopóki pracowałem, lata upływały mi jak dni; lecz gdym już pomyślał o powrocie do Francyi, minuty wydawały mi się za długie.
W ciągu tygodnia zebrałem moje pieniądze i siadłem na statek odjeżdżający do Brestu.
Był to piękny wieczór październikowy, a na niebie świecił księżyc w pełni.
Patrzyłem na niego z zachwytem, przypominając sobie wyjazd z Paryża i lata tułactwa, które — jutro miały skończyć się dla mnie!...
Gdy w rozmowie zwierzyłem się przed kapitanem statku z moich sympatyi do księżyca, który nazwałem najpiękniejszą planetą, — wzruszył ramionami i odparł:
— W gruncie rzeczy
jest to planeta najsmutniejsza, bo już martwa.
I zaczął opisywać księżycowe krajobrazy, mniej więcej tak, jak ja panu o nich opowiadałem.
Zrobiło to na mnie przykre wrażenie, lecz nie straciłem otuchy. Czyliż ten martwy księżyc, patron tułaczów, nie odprowadzał mnie do Anglii? A przecie tam byłem szczęśliwy.
W sześć godzin po podniesieniu kotwic zerwała się burza, trwająca kilka dni.
Statek nasz, wymknąwszy się z kanału, wyjechał na pełny ocean i z szybkością ptaka leciał na południe, wzdłuż brzegów Francyi.
W okolicach Roschelli zbliżyliśmy się do brzegów, ale o wylądowaniu nie było mowy.
Znowu wypłynęliśmy na ocean, piorunem okrążyliśmy Finister i — niedaleko Lizbony — rozbiliśmy się...
W tym samym czasie podobny los spotkał kilkadziesiąt innych statków.
Zdarzenia tego nie zapomnę do końca życia.
Kiedym usłyszał trzask ścian okrętowych i szum wody wdzierającej się do wnętrza, ukląkłem pod masztem i minio sceptycyzmu poleciłem duszę Bogu.
Nagle pokład przechylił się i — potężna fala zmyła runie w morze. Machinalnie płynąc, w odzieniu ciężkiem jak ołów, uczułem, że jakaś martwiejąca ręka chwyta mnie za nogi.
..