Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

"
Zdaleka odezwał się straszny krzyk kobiecy: "Ratujcie dziecko!... " "Trzymajcie ją!... — zawołano w odpowiedzi. — Skoczy w ogień i zginie...
"
Usłyszałem za sobą jakieś szamotanie i ten sam krzyk: "Puszczajcie!... to moje dziecko!... " "Ciągnij ją wpół!... " odpowiedziano.
Nie mogłem wytrzymać i rzuciłem się naprzód. Owionął mnie żar, dym, dach zatrzeszczał, jakby go rozdarto, z komina posypały się cegły.
Poczułem, że mi się tlą włosy i — cofnąłem się rozgniewany: "Co za głupi sentymentalizm — pomyślałem — dla garstki ludzkich popiołów robić ze siebie straszydło?...
Jeszcze powiedzą, że tanim kosztem chciałem pozostać bohaterem!... "
Wtem potrąciła mnie jakaś młoda dziewczyna, biegnąca do chaty.
Usłyszałem brzęk wybitych szyb, a gdy nagły wiatr odgarnął tuman dymu, zobaczyłem ją w oknie tak silnie pochyloną do wnętrza izby, że widać było jej nieumyte nogi.
"Co ty robisz, waryatko? krzyknąłem — tam już jest trup, nie dziecko... " "Jagna! chodzi tu... " zawołano z tłumu.
Pułap zapadł się, aż iskry sypnęły do nieba.
Dziewczyna znikła w dymie, a mnie pociemniało w oczach.
"Ja — gna!... " powtórzył lamentujący głos.
"Zara!... zara!...
" odpowiedziała dziewczyna, przebiegając koło mnie z powrotem. Z wysiłkiem dźwigała w rękach chłopca, który, obudziwszy się, wrzeszczał w niebogłosy.
— "Więc dziecko żyje?
spytałem.
— Jak najzdrowsze.
— A dziewczyna — czy to jego siostra?
— Gdzież tam — odparł — zupełnie obca; nawet służy u innego gospodarza i ma najwyżej piętnaście lat.
— I nic się jej nie stało?
— Opaliła sobie chustkę i trochę włosów. Idąc tu, widziałem ją; skrobała przed sienią kartofle i coś sobie nuciła fałszywym głosem.