Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Ten chwytał batożek, inny świstawkę glinianą, inny papierowego kozaka albo grzechotkę.
Gdy zaś wrócili do swoich jaskiń, usłyszano rzecz niezwykłą.
Oto zamiast płaczu niewiast i kwilenia niemowląt rozległy się śmiechy, krzyki, świstania, strzelania z batożków i grzechotanie.
Waga Ofira spadła nagle do równej miary i bogacz stał się jak dziecię, które przychodząc na świat tyle posiada skarbów doczesnych ile wiecznych.
Aż Jehowa, którego uszu dolatywały tylko płacz i skargi, usłyszawszy w ziemi Ofira śmiechy, błogosławieństwa, świstanie i grzechotanie dzieci, — zadziwił się.
I oderwawszy wszechmocny wzrok swój od nieskończoności, w którą, był zapatrzony, — spojrzał na Ofira.
Starzec padł jakby w niego sto gromów uderzyło i już nie podniósł się.
Dusze jego, niewinną jak dziecię, porwał wicher nadziemski i odniósł w odległą krainę.
Gdzie Adam z Ewą zażywają wiekuistej młodości i gdzie litościwy Abel tuli na własnej piersi łzami zalanego bratobójcę Kaina.
Przygoda Ofira stała się sławną na cały świat i przez długi czas panowała po nim na ziemi bojaźń boska.
Na pamiątkę zaś, synowie, wnuki i prawnuki Ofira, każdego roku po zbiorach i rachunkach, dawali niewolnikom swoim dzień wypoczynku i obsypywali ich darami, przyjmując w zamian
modlitwy, błogosławieństwa i życzenia wszelkiej pomyślności.
Ale słońce z orszakiem planet biegnie wciąż naprzód z prędkością sześćdziesięciu milionów mil rocznie, skutkiem tego ludzie stracili z oczu miejsce, skąd przychodzą i dokąd
wracają dusze, ale co gorzej — nie widzą już Jehowy i onych wag ze skarbami doczesnemi i wiecznemi.
Wieść o przygodzie Ofira, biegnąc przez tysiące pokoleń, ucichła.
Jego zaś dary dla niewolników z miłości ku Jehowie rozdane, stały się później "zjawiskiem szczątkowem w życia społeczeństw. "
Bogaci gratyfikuja.
i dziś na nowy rok, odtrąciwszy poprzednio właściwą sumę z zarobków.