Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Wilski słuchał jej zdumiony i rozmarzony...
Cały wieczór mówili o kwiatach, o wiośnie i okolicach górskich, jak student z pensyonarka, półgłosem, jak w pokoju chorego.
Około jedenastej, Władysław, zabierając się już do odejścia, rzekł:
— Czy dasz mi patii jeden z tych kwiatów?
— Na co?...
— Na pamiątkę dnia dzisiejszego.
— To prawda — odparła — że wżyciu mało jest dni podobnych. A potem, urywając różo, dodała:
— Weź ją pan jako symbol naszej przyjaźni. Oczy jej były wilgotne.
Władysław wrócił do domu jak pijany, nie wiedząc co myśleć i w co wierzyć.
Gdy upadł' na łóżko, drżał, jak w febrze i usnął w gorączce, mrucząc przez zaciśnięte zęby:
— Bądź co bądź ona mnie kocha!...
Byłbym bydlęciem, gdybym odpychał to szczęście, lub rujnował je niecierpliwością...
Na drugi dzień został przez panią Welt zaproszony na obiad.
Przed wyjściem przypomniał sobie ubogiego studenta i posłał mu pieniądze wraz z krótkim listem, który podług niego był bardzo przyjacielski, w istocie zaś wskazywał
oziębłość i roztargnienie.
Od tej pory los jego był już zdecydowany.
Do żony pisywał listy coraz rzadziej, donosząc jej o powikłaniu interesów, u bankierowej zaś bywał coraz częściej i dłużej.
Wierny jednak zasadzie cierpliwości, zadawalniał się rozmową, uściskiem ręki i spojrzeniami, które codzień stawały się bardziej rozmarzone i namiętne.
Niekiedy zdawało mu się, że nowicjat jego trwa zbyt długo. Wówczas próbował być śmielszym, lecz pani Welt jednocześnie stawała się ozięblejszą. Władysław szalał.
Bywały chwile, że chciał wracać do Warszawy, lecz postanowienia jego prędko słabły i mówił:
— Jeszcze jeden dzień... ostatni!...
Była już połowa maja.
Bankier naglił żonę do powrotu i pani Amelia coraz częściej poczęła o tem wspominać.
— Jeszcze jeden dzień tylko!... — prosił Wilski.