Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Lecz nagle obudził się ów młody duch z całym zasobem wspomnień i pragnień. Było mu źle w Lyonie, źle w Paryżu, źle w teatrze, źle w pociągu.
W dzień przeszkadzał myśleć, a w nocy — zdawało się pułkownikowi, że ktoś rzuca nim po łóżku, wygania go z pokoju, że w nim szlocha i krzyczy rozdzierającym głosem:
—
Odwieź ranie tam, do moich!..
Starzec opuścił Paryż, z wieloma osobami nie pożegnawszy się nawet i dniem i nocą jechał do kraju.
Wyprostowana figura i charakterystyczne ruchy zwróciły uwagę niemców, którzy przypatrując się śniadej, suchej twarzy, jego podciętym białym wąsom i białej muszce na brodzie,
odgadywali, że to musi być jakiś jenerał a bodaj czy nie marszałek francuski.
— Pewnie, jedzie z misya do Petersburga!... szeptali niemcy.
A że starzec wciąż wyglądał oknem, domyślali się, że bada niemieckie koleje i — wróżyli wojnę na obu frontach.
Do granicy pociąg przyjechał nad ranem.
Formalności paszportowe zabrały kilka godzin czasu. Jedni pasażerowie jedli, inni drzemali. Pułkownik nie mógł ani jeść, ani spać; wyszedł na spacer za stacye.
Szedł wzdłuż toru drogi żelaznej, może wiorstę a może i dalej. Zaczęło świtać.
Na wschodzie ukazał się jasny pasek, który stopniowo wzrastał, aż całe niebo przybrało barwę zielonego szkła, poplamionego szaremi, białemi i bladoróżowemi obłokami.
Po dusznej atmosferze bufetu, chłodny wiatr orzeźwił starca, ale — nie uspokoił go.
Pułkownikowi zdawało się, że gdy raz stanie na otwartem polu, na swojem polu, w jego piersi nie wytrzyma tęsknota; wyrwie się i gdzieś odleci, jak gołąb wypuszczony z klatki.
Lecz stało się inaczej: zamiast ukojenia, uczuł zdziwienie. Horyzont, niegdyś taki szeroki, wydał mu się ciasnym. Lasów nie widać, tylko tu i owdzie sterczą dymiące kominy fabryki.
Nie widać ani chat, ani ogrodów przy nich, tylko posępne, ceglane domy na śnieżnych wydmach.