Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Niemiec tymczasem usiadł i pochyliwszy twarz do ziemi, począł deklamować Wirgiliusza.
— Czy widzisz pan Thusis? — spytałem go — Wygląda jak kilka ziarnek grochu.
— Nie nie widzę i na nic nie patrzę — odparł. Nadewszystko nie wiem czy stąd zejdę!...
Anglik spostrzegł bladość na jego twarzy, pokręcił głową i podał mu flaszkę koniaku.
Chory biedak wypił, trochę odpoczął i uspokoił się.
Siedzieliśmy z kwadrans, gdy zerwał się wiatr dosyć chłodny.
Właśnie spoglądałem w kierunku Thusis i zobaczyłem szczególne zjawisko.
W głębokim wąwozie, który leżał u nóg naszych, błękitna mgła nabrała jaśniejszej barwy, potem zrobiła sio niebieskawą, blado-niebieską, nareszcie zupełnie białą.
A potem szybko zaczęła wypełniać wszystkie doliny, tak, że zdawało sio, iż otacza nas morze mleczne, po którem szczyty gór pływają.
I nietylko pływają, ale stopniowo zaczynają zanurzać się i tonąć.
Widziałem wyraźnie jakiś ruch między mgłą i górami, ale przeraziłem się, gdym spostrzegł, że szczyt, na którym stoimy, poczyna spadać na dół...
Byłbym przysiągł, że spadamy na rozpostarty pod nami obłok, ku któremu zbliżaliśmy sio ogromnie prędko!
— Co to znaczy? — zapytała jedna z dam anglika.
— Mgła podnosi się w górę — odparł nieco zasępiony. — Musimy schodzić — dodał.
— A więc to nie my spadamy, tylko mgła podnosi się ku nam!...
— pomyślałem znacznie spokojniejszy.
Ale obłoki mają prędkie skrzydła.
Jeszcze nie zdążyliśmy powstać z siedzenia, a już mgła otoczyła nas ze wszech stron i pomimo dnia, zrobiło się tak ciemno, że nie widzieliśmy nawet o parę kroków.
Na rękach i twarzach poczuliśmy wilgoć, potem zaczął padać deszcz, potem deszcz ze śniegiem, a potem śnieg tak gęsty, jak u nas podczas zawiei.
Pomimo to szliśmy, trzymając się za ręce; droga bowiem była bezpieczna, a anglik znał ją wybornie.