Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Przymknęła oczy, oparła głowę na fotelu i z wyrazem spokojnego zachwytu na twarzy słuchała o potrzebie asfaltowania fundamentów, o kranach wodociągowych i gazie w mieszkaniach, a
nadewszystko o żelaznem belkowaniu.
Wilski był w dziwnej pozycyi. Miał narzeczone, którą kochał i znał kobietę, do której ciągnęły go instynkty.
Gdy rozmawiał z panią Welt, czuł, że mu w żyłach płynie coś nakszałt roztopionego ołowiu; lecz wrażenie to nigdy nie trwało przez czas dłuższy.
Niekiedy, ośmielony jej spojrzeniami, postanawiał wspomnieć coś o miłości.
Przy najlżejszej jednak wzmiance tego rodzaju, wzrok bankierowej stawał się chłodny, a na ustach zarysował się wyraz pogardliwy i niechętny.
Przechodził wówczas do kwestyi obojętnych i znowu wszystko było dobrze.
Z doczątku Wilski głowo tracił wobec tej zagadki, z czasem jednak oswoił się z nią i myślał:
— Jaka szkoda — że ta kobieta jest tak chłodna i myśli tylko o kwestyach
finansowych i technicznych. Gdyby nie to, ludzie waryowaliby z jej przyczyny, a najpierwej sam mąż!...
I o niej to powiedział Grodzki, że szalała za Władysławem!
— To być nie może! — mruknął Wilski, otrząsając się z marzeń i powstając z szesląga. Pani Welt jest kobietą z marmuru i... banknotów...
— A jednak kochała cię — szeptał głos. Głupstwo! — odparł z uśmiechem Władysław.
Kochała mnie a przecież jej mąż nie daje mi teraz żadnego zajęcia.
— Od jak dawna?
— spytał głos.
— Od... dnia ślubu mego — odpowiedział Władysław.
— A zarazem od dnia, w którym pani Welt dowiedziawszy się o twym ślubie, ciężko zachorowała...
dorzucił głos.
Zimny pot wystąpił na czoło Wilskieniu. Podszedł do okna i przysłuchiwał się padającemu deszczowi.
Wtedy ktoś zbliżył się do niego na palcach, otoczył mu rękoma szyję, przycisnął wilgotne usta do jego ust spieczonych i rzekł nieśmiało i cicho:
— Ale ty jej nie kochasz?...
Wilski oprzytomniał.