Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

W niej odbywały się rauty, przyjmowani byli interesanci i stawali krewni albo znajomi mecenasa, ze wsi.
Sam pan Tomasz ukazywał się tu rzadko i tylko dla sprawdzenia: czy wywoskowano posadzki, czy starto kurz i nie uszkodzono mebli?
Całe zaś dni, o ile nie przepędzał ich za domem, przesiadywał w gabinecie od podwórza.
Tam czytywał książki, pisywał listy, albo przeglądał dokumenty znajomych, którzy prosili go o radę.
A gdy nie chciał forsować wzroku, siadał na fotelu naprzeciw okna i zapaliwszy cygaro, zatapiał się w rozmyślaniach.
Wiedział on, że myślenie jest ważną funkcyą życiową, której nie powinien lekceważyć człowiek, dbający o zdrowie.
Z drugiej strony podwórza, wprost okien pana Tomasza, znajdował się lokal wynajmowany osobom mniej zamożnym.
Długi czas mieszkał tu stary urzędnik sądowy, który spadłszy z etatu, przeniósł się na Pragę.
Po nim najął pokoiki krawiec; lecz, że ten lubił niekiedy upijać się i hałasować, więc wymówiono mu mieszkanie.
Później sprowadziła się tu jakaś emerytka, wiecznie kłócąca się ze swoją sługą.
Ale od św.
Jana, staruszkę, już bardzo zgrzybiałą i wcale zasobną, pomimo jej kłótliwego usposobienia, wzięli na wieś krewni, a do lokalu sprowadziły się dwie panie z małą, może
ośmioletnią dziewczynką.
Kobiety utrzymywały się z pracy. Jedna szyła, druga wyrabiała pończochy i kaftaniki na maszynie.
Młodszą z nich i przystojniejszą dziewczynka nazywała mamą, a starszej mówiła: pani.
I u. mecenasa i u nowych lokatorów okna przez cały dzień były otwarte.
Kiedy więc pan Tomasz usiadł na swoim fotelu, doskonale mogł widzieć: co się dzieje u jego sąsiadek.
Były tam sprzęty ubogie.
Na stołach i krzesłach, na kanapie i na komodzie leżały tkaniny przeznaczone do szycia i kłębki bawełny na pończochy.
Zrana kobiety same zamiatały mieszkanie, a około południa najemnica przynosiła im niezbyt obfity obiad.