Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

— Ciebie tylko kocham, Heluniu, ciebie i... pracę!...
— Ale mnie troszeczkę więcej, — taką małą troszeczkę?...
— Taką dużą!... — odpowiedział mąż ze śmiechem.
Mary pierzchły.
IV.
UŚMIECH SZCZĘŚCIA.
Był już początek kwietnia; śniegi znikły, a po ulicach przewiewał wiatr wiosenny.
"Wróciwszy pewnego dnia z miasta, Władysław przyniósł żonie kilka listków trawy, zawiadomił ją o tem, że widziano skowronki w polu i że dziś siada do obstalunków Grodzkiego.
Do tej pory nie zajmował sie niemi, miał bowiem od jednego z inżynierów miejscowych pilną robotę, nad którą kilkanaście dni i kilka nocy przepędził.
Jakoż rozpiął papier na rajsbrecie i zatemperował ołówki.
— Wiesz, Władziu — odezwała się Helenka, — że nie długo wyjmiemy okna podwójne? Ale prawda! przeszkadzam ci...
, Już nic nie będę mówiła. Może ci tusz rozetrzeć?
W tej chwili wszedł do przedpokoju jakiś człowiek.
— A co to? — zapytała Helenka.
— Telegram z Krakowa do pana Władysława Wiłskiego. Proszę o pokwitowanie.
— Z Krakowa?... — rzekł nieco zdziwiony Władysław, odbierając kopertę.
Daj mu tam dziesięć groszy, Heluniu.
Gdy otworzył depeszę, zdziwił się jeszcze bardziej, przeczytawszy co następuje:
"Wierny sługa ś. p. Edwarda winszuje. Pogrzeb wczoraj.
Czekam na rozkazy — Kłopotowicz. "
— Co to jest? — zapytała Helenka.
— Nie rozumiem! — odparł Wilski.
Przypuszczam tylko, że mój stryj umarł i że jego plenipotent zwaryował.
— Twój stryj umarł, ten bogacz?... Może ci co. zapisał?...
Władysław machnął ręką z uśmiechem.
— To się po nim nie pokaże! W ciągu całego życia dał mi trzydzieści rubli i wątpię, aby był po śmierci hojniejszy.
— W każdym razie coś w tem jest — rzekła Helenka.
— Co ma być! — odpowiedział Władysław i usiadł do roboty.
W kwadrans potem Helenka odezwała się znowu:
— Żeby ci tak choć z dziesięć tysięcy zapisał?