Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Dziwny ten towarzysz długą chwilę przypatrywał mi się szklannym wzrokiem. Nagle rzekł:
— Pan wystawca?
— Nie.
— Bo i ja nie.
Raz w życiu byłem głupi, żem należał do wystawy, ale tylko raz.
Wystarczyła mi jedna wystawa, jak jedna kąpiel memu bratu, gorzelnikowi, co wpadł do zacierowej kadzi i nawet nie miał czasu obetrzyć się. Dobrze skąpaliśmy się obaj, niech dyabli!.
.. Dziś muszę pić i za siebie i za niego... Proszę jeszcze kufelek..
Oparł łokcie na stole, brodę na dłoniach i patrząc na mnie czerwonemi oczyma, mówił dalej:
— Widzę, że pan ciekawy, co mi się stało? (Wcale nie byłem ciekawy).
Więc opowiem całą rzecz dla nauki, ażeby pan kiedy i sam nie puszczał się na wystawę i jeszcze innym zakazał.
Odrzucił się na poręcz krzesła i nagle zapytał:
— Czy pan wie, kto ja jestem?... Nie z nazwiska. Boże broń, bo nazwisko głupstwo.
Można nazywać się Bonapartem, a być tylko lampartem albo osłem. Fach, to grunt! Co człowiek robi, to fundament. Otóż ja jestem z profesyi — guzikarz.,. Tak, panie, guzikarz.
Może pan się śmieje?...
— Ani myślę.
— Prawda, widzę, że pan się nie śmieje; ale są tacy co śmieją się i nawet mówią: "wielka mi rzecz guzikarz!
guzik prawie to samo co pętelka"... Nie dalej, panie, jak przed tygodniem powiedział mi to jeden szewc.
Zaraz dałem mu w ucho, ale gałgan usunął się, a ja zrzuciłem na ziemię trzy butelki z bufetu. Myślałem, że trupem padnę z gniewu i ze zmartwienia.
Wypłoszył mi trzy ruble z kieszeni za nic, jakby z ołtarza zdjął!
Tymczasem, panie, guzik to wielka rzecz. Ja.
panie, dwadzieścia lat zastanawiałem się nad guzikami i jeszczem nie objął ich wszelakich właściwości I...
Po jednym guziku, panie, poznasz kto wojskowy, kto urzędnik i z jakiej dekasteryi, kto cywilny a kto kapłan.
Chłop guzików nie nosi, a żydzi ledwo przyszyli do hałatów guziki, już — biorą nas za łeb.