Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Zresztą każda z nich prawie nie odstępowała ud swojej turkoczącej maszyny.
Dziewczynka zwykle siedziała przy oknie.
Było to dziecko z ciemnemi włosami i ładną twarzyczką, ale blade i jakieś nieruchawe. Czasami dziewczynka, zapomocą dwu drutów, wiązała pasek z bawełnianych nici.
Niekiedy bawiła się lalką, którą ubierała i rozbierała powoli, jakby z trudnością. Czasami nie robiła nic, tylko siedząc w oknie, przysłuchiwała się czemuś.
Pan Tomasz nie widział nigdy, ażeby dziecię to śpiewało lub biegało po pokoju, nie widział nawet uśmiechu na bledziutkich ustach i nieruchomej twarzy.
— Dziwne dziecko!
— mówił do siebie mecenas i począł przypatrywać się jej uważniej.
Spostrzegł raz (było to w niedzielę), że matka dała jej mały bukiecik. Dziewczynka ożywiła się nieco.
Rozkładała i układała kwiaty, całowała je.
W końcu związała napowrót bukiecik, włożyła go w szklankę wody i usiadłszy w swojem oknie, rzekła:
— Prawda mamo, że tu jest smutno...
Mecenas zgorszył się.
Jak mogło być smutno w domu, w którym on od tylu lat miał dobry humor!
Jednego dnia, mecenas znalazł się w swoim gabinecie około czwartej.
W tej godzinie słońce stało naprzeciw mieszkania jego sąsiadek, a świeciło i dogrzewało bardzo mocno.
Pan Tomasz spojrzał na drugą stronę podwórza i widać zobaczył coś niezwykłego, gdyż z pośpiechem założył na nos binokle.
Oto — co spostrzegł.
Mizerna dziewczynka, oparłszy głowę na ręku, położyła się. prawie na wznak w swojem oknie — i— szeroko otwartemi oczyma patrzała prosto w słońce.
Na jej twarzyczce, zwykle tak nieruchomej, grały teraz jakieś uczucia: niby radość, a niby żal...
— Ona nie widzi! — szepnął mecenas, opuszczając binokle.
W tej chwili doświadczył kłócia w o-czach na same myśl, że ktoś może wpatrywać się w słońce, które ziało żywym ogniem.
Istotnie, dziewczynka była niewidomą od dwu lat.