Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Wreszcie nosek zadarty i usta koralowe i zęby drobne a białe i serce takie szczere a czyste, takie kochające i wierne, jakiego, ach! ludzie dobrzy, trudno miedzy nami odszukać.
Pewnego dnia (miała już wtedy lat siedmnaście), dzisiejszy mąż jej a ówczesny student szkoły politechnicznej, rzekł do niej:
— Chciałbym pani coś powiedzieć...
— Niech pan powie — odparła.
— Kiedy się boję!...
— To musi być coś nie dobrego?
— Kocham panią.
Helenka otworzyła usta ze zdziwienia, a potem odpowiedziała:
— A wie pan, że... to dobrze.
— A pani mnie kocha?
— Czy ja wiem?...
— A będzie pani czekać na mnie?
— O, niezawodnie!
— Mam pani słowo. Jak skończę szkołę, pobierzemy się.
— Proszę być przyzwoitym! — zgromiła go Helunia.
Tyle tylko mówili o miłości, a we trzy lata pobrali się.
Władysław był mechanikiem, co jego żonę obchodziło nie wiele i miał opinię zdolnego i szlachetnego człowieka, a to ją obchodziło więcej.
Miał przytem ładną figurę, czarną brodę i włosy, piwne oczy i piękną twarz, — co Helunię obchodziło jeszcze więcej.
Wreszcie kochał ją, a ona za nim szalała,
Rezultatem takiej kombinacyi zdrowia, urody i przywiązania, była wielka radość w trzech pokoikach na drugiem piętrze, przez całe pięć
miesięcy bez czegoś. Od kilkudziesięciu dni jednak na horyzoncie małżeńskim ukazał się punkt czarny: Władysław nie miał roboty!
Bankier Welt, przy którym Wilski w ciągu roku zarobił półtora tysiąca rubli, jakoś od dnia ślubu zaniedbał mechanika, a wreszcie zupełnie się od niego odsunął.
Pozostały oszczędności, nadzieje i robota dorywcza, wszystko to jednak nie wystarczało na utrzymanie domu. Ograniczono więc wydatki, zmieniono ostatnią dwudziesto pięciorublówkę i..
. wydano przedostatniego rubla!...
Dzień ten był bardzo przykry dla małżonków.