Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

1 wybiegł wywijając kijem w sposób znaczący.
Pan Furdasinski stał odurzony. Był już nędzarzem, miał niecałe dziesięć rubli...
Nim jednak zdążył zebrać myśli, wbrew przewidywaniom człowieka _z _dużym kijem, ukazał się — właściciel kantoru. Uśmiechnięty, nucił coś pod nosem.
— Cóż _cvriculum vitae _skończone? — zapytał pana Furdasińskiego.
— Musisz pan zaraz objąć swoje obowiązki i posiedzieć tu do trzeciej, gdyż wypadł mi nagły interes do hipoteki.
— A moje dwieście rubli? — rzekł ostro pan Furdasiński.
— Pójdą na kaucyę — odparł najspokojniej dyrektor kantoru. •
— Bóg zapłać! — odparł pan Furdasiński. — Był tu dopiero ktoś u pana także po kaucyę...
Szuka pana po całem mieście i nazywa oszustem... Oddaj mi pan moje dwieście rubli, to ostatni grosz...
Dyrektor oburzył się.
— Słowo honoru daję, że to jakiś intrygant chce mi oficyalistę zbałamucić. Ale nie wierz pan tym plotkom!... Słowo honoru...
— Żądani moich dwustu rubli — mówił do głębi wstrząśnięty pan Furdasiński. — Jeżeli mi nie oddasz zawołam policyi...
Dyrektor odrazu zmienił ton.
— Fiu!
kochanku — zawołał — toś i ty taki dobry jak inni. Masz niby to poczciwą minę, a grozisz policya?... A gdzie dowód, żeś mi dał pieniądze?...
Jeżeli ja jestem łotrem, który nie zasługuje na ufność, to trzeba mieć kwit...
— Ja nie mówię, że panu nie ufam...
— przerwał pan Furdasiński, łamiąc sobie palce w bezsilnym gniewie.
— A, jeżeli mi pan ufasz, więc oddam ci pieniądze za parę dni...
— Chcę, zaraz!...
— Nie ma głupich.
— Zrobię panu awanturę... pójdę do prokuratora!... — wołał pan Furdasiński, nie wiedząc już co mówi.
— Kochany panie — odparł dyrektor chłodno.
— Mnie już robili awantury, nazywali oszustem, skarżyli... To dla mnie chleb codzienny. Alf. jeżeli ty chcesz awantury ze mną, więc dobrze.