Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Ostatnia ta uwaga zapieczętowała szereg medytacyj. Wilski wstał z krzesła i przeszedł się po pokoju, jak człowiek, który już wie, co mu robić wypada.
"Cnoty toną w interesie, jak rzeki _w _morzu, " — powiedział La Rochefoucault. Miał racyę.
Władysławowi głowa pałała, pulsa biły jak młoty.
Otworzył lufcik i odetchnął głęboko. Na dworze była noc i cisza, w jego pokoju dogorywała lampa.
Gdy odwrócił głowę, zdawało mu się, że wśród pomroki niknie przeciwległa ściana pracowni, odsłaniając przed jego oczyma wykwintny buduar, pełen bogatych sprzętów i
upajającej woni.
Na fotelu pokrytym ciemno-zielonym aksamitem, siedziała a raczej leżała kobieta z głową odrzuconą w tył, z przymkniętemi oczyma i wyrazem zachwytu na śniadej twarzy.
— Mów cokolwiek! — szeptało widmo. — Niech usłyszę głos twój...
— Ach! ach! — rozległ się jęk w pokoju Helenki.
Wilski wybiegł tam.
— Co ci jest, Heluniu?...
— zawołał.
— To ty, Władziu?... Nic... śniło mi się coś, zresztą nie wiem...
— Może nasze miliony? — spytał z uśmiechem. Nie odpowiedziała nic i zasnęła znowu.
V
PIERWSZE KROKI.
Szatan i obłęd panują zawsze w nocy; dzień jest ojcem zdrowego sądu. Wilski z rana wstydzi!
się wczorajszych przywidzeń i myślał spokojnie o obowiązkach, których nikt wprawdzie nie mogł mu narzucić, lecz które tkwiły w jego duszy.
Głos rozsądku i sumienia przypominał mu ludzi, od których doświadczył dobrodziejstw i projekty, które obecnie mógł wykonać.
Wstał trzeźwy, ubrał się szybko, i wyszedł do biura telegraficznego, aby donieść o swój fortunie Grodzkiemu i wezwać go na wspólnika.
Do czego na wspólnika jeszcze nie wiedział.
W połowie drogi na ulicy usłyszał, że go ktoś woła. Obejrzał się i zobaczył karetę, z której wysiadał Welt.
— Szedłeś pan do mnie!
— rzekł bankier tonem niezachwianej pewności. — Winszuję! Podobne wypadki trafiają się nader rzadko.