Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

Po chwili zaś, z pod oka patrząc na suplikanta, zaczął pytać:
— Jakie pan ma kwalifikacyi?
— Miałem wieś Furdasówkę...
— Fiu! — gwiznął gospodarz.
— Ale ja się pytam o kwalifikacje naukowe?
— Byłem w gimnazyum... Także za granicą... Umiem nieźle mówie po francusku — dodał nieco głośniej pan Furdasiński.
— Fiu!...
a jaką kaucyę pan ma?
— Dwieście rubli...
— Mało. U mnie panie robią się interesy na setki tysięcy rubli. Można mieć duże dochody, ale — potrzeba złożyć kaucyę.
Nieraz będziesz pan musiał podnieść z banku jakieś kilkanaście tysięcy... Muszę mieć pewność.
Pan Furdasiński, znękany przez widmo nadciągającej biedy, stał jak uczeń na egzaminie.
— Widzi pan -rzekł zawstydzony — chwilowo nie moge...
— Aha!... no!...
— przerwał właściciel kantoru. — Pańskie szczęście, że mi się podobasz. Siadaj więc i napisz swoje _curiculum vitac, _wymieniając osoby, które pana znają. Ale poważne osoby!
...
Wstał z fotelu i przysunął niedbale panu Furdasińskiemu papier i kałamarz, w którym atrament zgęstniał jak smoła, zapewne z ciągłego użycia.
— Ale, ale — dodał — ja teraz muszę odnieść pewną sumę do banku handlowego i na półgodziny zostawię kantor pod pańską opieką. Woźny ma dziś pogrzeb...
Otworzył z ogromnym trzaskiem kasę ogniotrwałą i począł z niej wydobywać koperty, napełnione różnokolorowemi wartościami, mrucząc:
— Bank polski 3, 000... jutro o dziesiątej.
.. Bank dyskontowy 2, 800 jutro... O! jest bank handlowy...
Nagie zwrócił się do pana Furdasińskiego.
— Nie możesz mi pan zmienić 25O guldenów na ruble?
— A ileż to trzeba?
— odparł zapytany gryząc pióro.
— Dwieście rubli z czemś... Zresztą daj pan tym czasem dwieście.
Pan Furdasiński wydobył dwie ostatnie tęczówki, a właściciel kantoru, odwróciwszy się do kasy, liczył guldeny.
— Pięćdziesiąt... sto... sto pięćdziesiąt...