Prus Bolesław - Szkice i obrazki. T. 1

Szkice i obrazki

W przedpokoju przyjął go sam gospodarz, ledwie nie zdjął mu kaloszy i z wielkim szumem wprowadził do salonu.
Był to wieczór tańcujący, więc starzec znalazł od razu kilkadziesiąt osób.
Porobił prędko znajomości z damami, z których jedna zapewniała go, że pamięta kampanię włoską, choć mogła znać na palcach węgierską, — druga dziwiła się, że
opuścił
"ten piękny Paryż" a najmłodsza zapytała nieśmiało: czy pan pułkownik nie tańczy już nawet kadryla?...
Ponieważ przeszło siedmdziesiecioletni weteran, już nie tańczył, więc, gdy odezwała się muzyka, pomimo całego szacunku — zapomniała o nim.
Żołnierz z pod Solferino i Gravelotte, musiał ustąpić bohaterom walca i kontredansa, tak samo jak we Francyi.
Wyszedł do dalszych salonów; tam grano w karty.
Gościnny gospodarz ofiarował się w tej chwili zebrać mu towarzystwo do wista z dwu radców i jednego prezesa; ale starzec podziękował, może przez pamięć dla swoich ostatnich
kolegów od wista.
Więc i tu przestano się nim zajmować, z czego pułkownik był kontent, mogąc przypatrzeć się ludziom.
Przysłuchiwał się rozmowom.
W jednym kącie mówiono o karnawale, w drugim o giełdowych kursach, w trzecim o płci pięknej, w czwartym o polityce, a mianowicie o tem, że nas niemcy nieodwołalnie zjedzą.
Do tej grupy przyłączył się pułkownik, ale rozmawiał nie długo.
Przechodząc od kwestyi do kwestyi, usłyszał w końcu, że realna polityka powinna traktować wojnę jak interes przemysłowy i że tylko taki szarlatan, jak Napoleon III mógł wojować
za cudze sprawy, dla idei.
Toż samo niejednokrotnie słyszał we Francyi — pocóż więc ją opuścił'?...
Starzec cichaczem wymknął się z balu i wrócił do swego zajazdu.
Położywszy się do łóżka począł marzyć, trochę we śnie, trochę na jawie.